'Jonge mensen, tussen de 25 en 35. Kantoorsetting, maar wel van nu. Start-up sfeertje, industriële ruimte, maar niet al te hip. Geen tafeltennistafels en vooral: geen mensen die lachen naar de appel in hun hand of om het aandelenbord met een ongeloofwaardige koerslijn kaarsrecht omhoog.'

Dit zou een korte briefing voor beeldmateriaal bij een artikel voor een klant kunnen zijn, die ik stuur aan een reclamebureau die de opmaak verzorgt. Aan hen de schone taak om vervolgens met enkel bibliotheken vol generiek fotomateriaal iets te vinden dat niet alleen voldoet aan deze opdracht, maar ook nog past bij het merk dat het wil gebruiken.

Iedereen die voor klanten werkt die niet altijd eigen beeld beschikbaar hebben, kent het stockbeeldendrama, de stockbeeldenmoeheid, de ik-schiet-nog-liever-zélf-een-onprofessionele-foto-dan-dat-ik-nog-een-fcking-stockfoto-gebruik fase.

Naast de Shutterstocks, iStocks en Getty Images, zijn er inmiddels ook minder grote, nieuwere aanbieders, met foto's die meer van nu zijn. Maar ook daar blijft het stockfotopredicaat niet onopgemerkt. Het zit (als je al geluk hebt) in kleine dingen, maar je herkent de stockfoto vrijwel altijd. De tafel is te gestileerd netjes, of bewust – en dus ook gestileerd – rommelig. De mensen lachen veel te uitbundig tijdens een gezapige avondmaaltijd. Op kantoor is ook altijd lachen, gieren, brullen. De mensen zijn altijd knap en zitten gezellig leunend op bureaus naar het scherm te kijken, alsof daar een aflevering van Modern Family wordt afgespeeld.

Dat een eenpitter of kleine zelfstandige die ook nog eens in een totaal andere hoek dan de communicatiehoek zit, geen voorraad beeldmateriaal heeft, is begrijpelijk. Maar het is eigenlijk te gek voor woorden dat sommige merken een Instagram-feed vullen met aangekochte beelden, hun dm's voorzien van generieke abstracte plaatjes en voor below the line-middelen met een persoonlijk karakter geen eigen beeldmateriaal gebruiken. Het is voelbaar, het is zichtbaar. Wat blijft er dan over van je persoonlijke boodschap?

Ik ben duidelijk niet de enige die een beetje moedeloos wordt van dat stockbeeldgeweld. Je kunt je ertegen verzetten, je kunt er ook de humor van inzien. Dat laatste doet de bedenker van Awkward Stock Photos. Ik kan van alles vertellen over de absurdistische Shutterstock-, iStock- en Getty Images-beelden die hier gecureerd zijn, maar oordeel vooral zelf:

Geef mij jouw geld en ik voorzie een plekje in de hemel.

Een dolk in de rug steken is zó niet meer van deze tijd.

Autonome moordrobots bestaan al en zo zien ze eruit.

Op woefdag houden we het altijd casual.

Ik kaas al een tijdje op jou.

Met kerst drinken we allemaal wat meer.

Handige m/v gezocht voor klusjes in en om het huis.

Dit is niet de enige site die stockfoto's een lekkere absurdistische draai geeft. Ik kan de link zo gauw even niet meer vinden. Maar minstens zo leuk is de site die een overzicht maakte van alle stockfoto's die nog nooit één download op hun naam hebben kunnen zetten. Een eerbetoon aan de gekke 'Vergeet-me-nietjes'.

En na het zien van al deze rare beelden, zou ik ze het liefst aanschaffen om te gebruiken voor mijn opdrachtgevers. Ooit bedachten radio-dj's Coen en Sander Comic Sans-dag, een eerbetoon aan het lelijkste font, volgens velen.

Wat mij betreft voeren we een dag (week nog liever) in dat alle online artikelen, nieuwsbrieven, social-post en andere webcontent voorzien wordt van een pareltje van een waardeloze stockphoto. Als je het goed wilt doen, doe het dan ook echt goed (fout)!