Candid. Platform
for growth.

Bij de boekpresentatie van Bas van Teylingen: samen de wereld een beetje wakker maken

basvanteylingen

Onlangs vond de presentatie plaats van het boek over YouTubers van Bas van Teylingen in het Hilversumse Beeld & Geluid. Ik ging even langs bij 'onze' Bas en dacht na over wat er daar precies gebeurde.

Terwijl mijn achtjarige zoon in de trein al zijn foto's met bekende YouTubers bekijkt, denk ik terug aan een bijzondere middag. Maar waarom ontroerde de presentatie van Bas van Teylingens 'Help! Mijn kind zit op YouTube' in Beeld & Geluid eigenlijk zo? Mijn gedachten schoten alle kanten en dus sliep ik er een nachtje over en kroop de volgende dag achter mijn computer. Het werd: 'vier redenen waarom de boekpresentatie van Bas mij zo ontroerde' met aan het einde, zoals het hoort, een conclusie.


1. De nieuwe Bas

In het inleidende praatje na de uitreiking van het eerste exemplaar door de mannen van Ponkers ('er stond een drukke rij') vertelde Bas waarom hij zich een paar jaar geleden op de YouTube-wereld stortte. Zijn zoon en dochter keken met interesse naar alle YouTube-filmpjes en hij dacht: dit zou wel eens iets voor mij kunnen zijn. De creativiteit en de liefde voor het maken ontroerden hem en na wat overwonnen scepsis onder de noemer 'wie is die oude kale ? ging hij aan de slag.

Hij maakte zijn eigen show online, deed voice-overs of speelde in een sketch. Bas voelde dat er in die wereld wat gebeurde, de makers haalden soms miljoenen views binnen en vooral: ze bouwden een publiek op. De creativiteit en de saamhorigheid bevielen hem en die nieuwe wereld kon wel een oude rot in het mediavak gebruiken. Er moet bijvoorbeeld een veilige omgeving komen voor de jonge kinderen die veel op YouTube zitten.

Een grote uitdaging van Bas is dan ook het ontwikkelen van een Kijkwijzer voor YouTube zoals in de filmwereld gebruikelijk is. Bas doet dat op zijn eigen manier; de makers met goede intenties omarmend, strijdend tegen de slechte invloeden van binnenuit en alert op de aanvallen van de oude media- en marketingwereld waarin de hoofdrolspelers de CAO's, te dure reclamefilms met extra catering, grote auto's en vergadermomentjes beschermen.


2. De foto's van mijn zoon

Terwijl Bas zijn verhaal deed, tikte mijn zoon van acht mij steeds aan: 'Pap, daar is Milan Knol', 'Pap, daar is Rick Vermeulen', 'Pap daar is Ronald', 'Pap, daar is andere Rick'….Omdat ik de wereld van Bas een beetje volg, ken ik er wel een paar, maar zeker niet allemaal. Allemaal jongen en meiden die gewoon maar begonnen zijn met tien views, de week erop waren het er 100 en zo gingen ze door. Ze spelen hun games, vertellen over hun leven of maken een liedje. Allemaal proberen ze iets toe te voegen aan wat er al is en de enige manier is: een publiek opbouwen met dingen waar je achterstaat en die bij jou passen.

Soms is het flauw, soms is het lachen, maar het publiek bepaalt. Geen vriendjes in de media die hen helpen, geen omroepbazen die kansen geven omdat ze op hun kinderfeestjes komen. Bas kan altijd goed uitleggen waarom de meeste YouTubers aardige gasten en meiden zijn; ze moeten eerst leveren voordat ze afrekenen. In de oude tv-wereld teken je een contract voor een late night talkshow en je krijgt een grote groep mensen als redactie om er iets van te maken.

Ondertussen wordt je salaris gewoon overgemaakt terwijl je publiek slinkt. In de wereld van YouTubers moet je eerst een publiek opbouwen en ga je pas na een paar jaar investeren iets verdienen. Het past beter in een tijd waarin ondernemerschap het lijkt te winnen van de mensen die 's ochtends hun tas ergens neerzetten om hem 's avonds weer zuchtend in de gang te pleuren. Mijn lieve vriendin zei het wel aardig toen onze zoon vertelde over de middag in Hilversum. ,,Het was alsof hij twee uur tussen het Oranje van 1988 rondliep en alles mocht vragen aan Gullit, Van Basten en Koeman. ,,En Berry van Aerle,'' zei ik nog.


3. De saamhorigheid onder YouTubers

Gelukkig niet zo vaak (want het is niet mijn hobby), maar ik ben wel eens op een feestje geweest met allerlei tv-types (voor werk gewoon hoor, stukkie schrijven). Zo liep ik een jaar of vijf geleden rond op de première van een musical in het Scheveningse Circustheater. Toen ik even niets te doen had, keek ik om me heen en dacht: wil je hier eigenlijk bij horen? Het ging daar namelijk niet om het feestje zelf, maar om wat er te halen viel voor de aanwezigen en dat zijn meestal geen goede feestjes. De BN'rs drentelden allemaal rond in de buurt van de camera's van Boulevard, goten het ene na het andere glas drank naar binnen en waren vooral bezig met zichzelf.

Nee dan de YouTubers tijdens de boekpresentatie van Bas. In hun t-shirtjes kletsen ze gewoon met elkaar, drinken hun colaatjes en biertjes en nemen echt alle tijd voor een leuk fotootje. Dat hoeven ze niet te doen, ze hebben niks te winnen, maar ze weten voor wie ze hun video's maken. De betere YouTubers zijn allemaal een beetje Matthijs en Frenkie; ze nemen de tijd voor hun verhaal en weten dat hun publiek de basis is van alles wat ze doen. Het komt ook doordat YouTubers echte makers zijn, doeners. In de oude tv-wereld zijn de presentatoren toch een beetje verwende prinsjes die een compleet team tot hun beschikking hebben. YouTubers zijn echter makers; cameramensen, producers, presentatoren en redacteuren ineen.

Dat stemt nederig. Ook doordat ze weten dat het publiek bepaalt, werken ze ook veel samen. De ene YouTuber verschijnt in de video van de ander of maakt een liedje. Kijk maar eens naar de grote meneren zoals Enzo Knol die regelmatig een gast hebben zodat hij of zij ook een beetje publiek opbouwt. Dat voelen ze als hun verantwoordelijkheid, had Marco van Basten die drang om Wim Kieft op zijn gemak te stellen?


4. De onderschatting van de oude (media-)wereld

Er was ook een fotograaf aanwezig, waarschijnlijk voor een krant of een tijdschrift. Die kwam eigenlijk pas volle bak in actie toen deejay Gerard Ekdom met zijn familie kwam binnenwandelen. Ondertussen probeerde ik aan mijn zoon uit te leggen dat Ekdom toch de stem was in de LEGO-film, maar het maakte weinig indruk. De oude mediamacht heeft nog steeds veel ontzag voor de tv-makers, maar dat gaat echt verschuiven de komende jaren ondanks de kalmerende woorden van figuren als Mark Ritson en lobbyclub Screenforce. Hoe kan je dat het beste uitleggen? Het is Giel de Winter binnenhalen en denken dat het allemaal goed komt.

Toevallig kwam ik onlangs iemand tegen die een stem had in de stadspromotie van Venray, de woonplaats van Dylan Haegens. Hij vertelde erover dat ze jaren geleden Dylan uitnodigden om een keer koffie te drinken. Of ze iets voor elkaar konden betekenen. Ja, Dylan zocht toevallig wat studioruimte en in ruil daarvoor zou hij wat promotie doen voor de stad. Zo ging het en bij een meet & greet stond opeens de hele stad vol met fans. De ijsboer was voor de middag leeg. De man vertelde erover hoe een bezoekje aan Dylan tegenwoordig op het programma staat van mensen die op de vakantieparken in de buurt logeren; Toverland, shoppen in Roermand en naar Dylan. Later werd de eerste Dylan Haegens-film voor een groot gedeelte opgenomen in de stad, meer dan 200.000 mensen zagen in anderhalf uur de stad voorbijkomen.

Ik vroeg hem of er inmiddels een goed contract is met Haegens, of de stad hem gewoon betaalt voor zijn bijdragen want de extra inkomsten voor Venray moeten enorm zijn. Ik vroeg hem ook of er al een Dylan Experience Center is, een plek die al die jongeren kunnen bezoeken omdat Dylan voor hen een grote held is. Zo'n plek waar je grote groepen mensen kan ontvangen. Dat contract was er niet, sterker nog: na een jaartje werd het weer tijd om huur te betalen voor Haegens want ze konden niet bezig blijven. Wel werd er gesproken over een plek voor de fans. Dat vind ik een aardige metafoor voor hoe wij oude mensen YouTubers nog zien; we verbazen ons over hun fans en commerciële potentie, maar zijn vervolgens niet bereid om te erkennen dat Dylan Haegens Chantal Janzen, Marco van Basten en Martijn Krabbe ineen is. Het lijkt een beetje op Doe Maar, die stonden aan het einde van hun loopbaan ook in sporthallen terwijl ze jaren later gewoon in stadions speelden.

Conclusie
Als ik ben aanbeland bij de conclusies van dit verhaal blader ik nog even door het boek van Bas van Teylingen. Ik denk nu te weten waarom hij dat boek geschreven heeft, snap zijn missie wel een beetje. Hij wil die oude en die nieuwe mediawereld met elkaar verbinden en de rotte appelen in de YouTubewereld keihard aanpakken. Bas wil zeggen tegen iedereen: kijk eens goed naar deze YouTubers en wen gewoon aan ze in de oude media- en marketingwereld. Respecteer wat ze zijn, ze denken anders dan wij oudjes van de Bassie & Adriaangeneratie.

Bas wil tegen adverteerders vertellen dat ze met YouTubers moeten samenwerken in plaats van dingen van hen te eisen. Tegen YouTubers zelf wil hij zeggen: zorg dat je je data op orde hebt en dat je je achterban van jonge kinderen respecteert, dat je de verantwoordelijkheid neemt over wat je maakt. Bas is de leuke vader van YouTubers die zijn kinderen respecteert om hun talent en hen soms streng toespreekt uit liefde en met de kennis van een volwassene. Bas, wil kortom doen wat hij in het motto van mijn exemplaar schrijft: 'Van Bas voor Bas. Samen de wereld een beetje wakker maken!' Dat gaan we doen Bas.
 

Extra fields

By accepting you will be accessing a service provided by a third-party external to https://www.candidplatform.com/

Be Candid,
it’s contagious.

Candidness is the quality of speaking with
honesty and authenticity. Our Candid editorial
team shares stories that matter on media, data,
marketing, creativeness and technology.

Platform news       All platform news