Docu: Hoe Trump The New York Times nieuw leven inblaast
The Fourth Estate volgt politiek verslaggevers en onderzoeksjournalisten van The New York Times in tijden van Trump. Maar bovenal gaat deze documentaireserie over het plotselinge succes dat de huidige president van Amerika een ingedut instituut bezorgt.
Wat een verhaal
De openingsscène van de vierdelige reeks is meesterlijk. Vliegend boven de stad New York horen we de woorden van Trump tijdens zijn ongekend sombere inauguratiespeech waarmee hij begin vorig jaar zijn presidentschap aftrapte. De camera's stoppen voor het gebouw van The New York Times, waar documentairemaker Liz Garbus een jaar lang op de redactie mocht rondwandelen, en richten zich tenslotte op de nieuwsredactie. 'Wow, what a story. What a fucking story', vat chef Dean Baquet de toespraak samen. En dan: 'OK, let's go!'
Muizig type
De grootste deadlinejunk binnen The New York is waarschijnlijk tabloidjournalist turned politiek verslaggeefster Maggie Haberman. Dit op het eerste gezicht wat muizige type schuift sinds het aantreden van Trump met regelmaat aan in de grote talkshows om te praten over het laatste nieuws dat ze soms uit eerste hand heeft. Als in: bellend vanuit haar cubicle met 'The Donald' himself. Tussen de bedrijven door zien we haar facetimen met haar huilende zoontje dat niet kan slapen; het predicaat 'machtigste Witte Huis-journalist' heeft een prijs.
Maar The Fourth Estate gaat, behalve over dit soort mooie personages, vooral over het plotselinge succes dat Trump The New York Times bezorgt. Dankzij hem veranderde een ingedut instituut in hét nieuwsplatform van dit moment, met een 'web first strategie' die de tv-stations niet alleen inhoudelijk, maar ook wat snelheid betreft het nakijken geeft. En dan hebben we het nog niet over de podcast die sinds Trump miljoenen abonnees telt en van muizige reporters ware sterren maakt.
Het zou natuurlijk kunnen dat ik gewoon niet zo slim ben, maar ik heb best vaak op de terugspoelknop moeten drukken om House of Cards met al die intriges te kunnen bijbenen. Precies die neiging heb ik eerlijk gezegd ook bij de levensechte politieke dramaserie die zich momenteel afspeelt in Washington. Voor mijn gevoel wordt er iedere dag wel een stafchef vervangen, FBI-directeur verhoord of Kremlin-advocate met het Witte Huis in verband gebracht. Helaas zit er geen pauzeknop op het mediacircus rond Donald J. Trump.
Gelukkig kan de briljante documentaireserie The Fourth Estate, over het leven op de burelen van The New York Times, in deze tijden wel af en toe worden stopgezet en teruggespoeld. Dat is namelijk geen overbodige luxe. Vooral in de eerste aflevering is het zaak de aandacht erbij te houden voor wie snel het spoor bijster raakt in de non-stop nieuwscyclus rond de huidige president van de Verenigde Staten.
Wat een verhaal
De openingsscène van de vierdelige reeks is meesterlijk. Vliegend boven de stad New York horen we de woorden van Trump tijdens zijn ongekend sombere inauguratiespeech waarmee hij begin vorig jaar zijn presidentschap aftrapte. De camera's stoppen voor het gebouw van The New York Times, waar documentairemaker Liz Garbus een jaar lang op de redactie mocht rondwandelen, en richten zich tenslotte op de nieuwsredactie. 'Wow, what a story. What a fucking story', vat chef Dean Baquet de toespraak samen. En dan: 'OK, let's go!'
Het lachje op het gezicht van Baquet doet vermoeden dat deze doorgewinterde journalist niet alleen wist wat er allemaal nog moest komen, maar ook dat hij er zin in had. Hij is niet de enige die zich beroepsmatig verkneukelt bij het gekkenhuis waar politiek verslaggevers in de VS in zijn beland met de komst van Trump. Washington-chef Elisabeth Bumiller, die niet bang is om haar middelvinger op te steken naar de hoofdredactie in New York wanneer die de invalshoek van een verhaal wijzigt, omschrijft deze rush treffend: "I believe we will all look back on this and tell our children that we were in the Washington Bureau at this moment."
Muizig type
De grootste deadlinejunk binnen The New York is waarschijnlijk tabloidjournalist turned politiek verslaggeefster Maggie Haberman. Dit op het eerste gezicht wat muizige type schuift sinds het aantreden van Trump met regelmaat aan in de grote talkshows om te praten over het laatste nieuws dat ze soms uit eerste hand heeft. Als in: bellend vanuit haar cubicle met 'The Donald' himself. Tussen de bedrijven door zien we haar facetimen met haar huilende zoontje dat niet kan slapen; het predicaat 'machtigste Witte Huis-journalist' heeft een prijs.
Maar The Fourth Estate gaat, behalve over dit soort mooie personages, vooral over het plotselinge succes dat Trump The New York Times bezorgt. Dankzij hem veranderde een ingedut instituut in hét nieuwsplatform van dit moment, met een 'web first strategie' die de tv-stations niet alleen inhoudelijk, maar ook wat snelheid betreft het nakijken geeft. En dan hebben we het nog niet over de podcast die sinds Trump miljoenen abonnees telt en van muizige reporters ware sterren maakt.
Extra fields
By accepting you will be accessing a service provided by a third-party external to https://www.candidplatform.com/
Be Candid,
it’s contagious.
Candidness is the quality of speaking with
honesty and authenticity. Our Candid editorial
team shares stories that matter on media, data,
marketing, creativeness and technology.
Platform news All platform news 
Copyright © 2022 Candid Group B.V. All Rights Reserved.