Het gaat er in dit verhaal om dat goede YouTubers zo goed snappen wat ze moeten doen om een groter en rijker publiek te bereiken. Dat iemand als David Dobrik precies dát onderdeel van zijn werk goed snapt, bewijst dat YouTubers de topstrategen in de mediawereld zijn.

Jarenlang waren de zender- en omroepbazen de allerbeste strategen, mensen dus die precies weten aan welk programma de doelgroep behoefte heeft. Zij kenden hun publiek goed, wisten wanneer ze keken en stelden hun aanbod zó samen dat er heel veel mensen keken. Op die basis zijn natuurlijk de allerbeste tv-programma ontstaan en recent nog wisten de strategen van Talpa precies dat je met retroprogramma's de iets oudere doelgroep de avond in kan zuigen.

YouTubers zijn de denkers in de mediawereld
Die rol van topmediastrategen die precies weten wat het publiek wil, is echter niet langer voorbehouden aan de mensen bij omroepen. Het zijn de YouTubers die precies weten wat hun publiek is en hoe ze dat publiek kunnen uitbouwen. Zij werkten zelf keihard voor iedere vijf kijkers en weten heel goed dat ze hun bestaan danken aan dat publiek.

Onlangs sprak ik bijvoorbeeld iemand die een tijdje met Dylan Haegens heeft samengewerkt. Jullie denken misschien: die gast gooit er gewoon af en toe een leuke video uit, maar daar vergissen jullie je echt in. Over iedere foto van de ingehuurde fotograaf voor zijn blad (dat niet meer bestaat, niet alles gaat goed), thumbnails bij zijn video's of bioscoopfilm wordt tot in de details nagedacht waarbij het startpunt altijd is: wat zou 'mijn publiek' (let op het nuance verschil met de term 'doelgroep') willen?

Haegens is geen vrolijke vrije jongen met een camera op zijn nek, maar de baas van een beginnend multimediabedrijf met heel veel ambities die de wereld wil veroveren op zijn manier.

Probleem en oplossing
Die gasten denken dus over alles na op basis van data en een 'probleem' waar ze tegenaan lopen is: wij bereiken alleen jongeren en worden mede daardoor nog niet zo serieus genomen in de (oude) mediawereld. Dat maakt hen natuurlijk lekker rebels en des te aantrekkelijker voor kinderen, maar het is ook een belemmering want het zijn de dertigers en veertigers die de toegang tot het geld (in de tv-wereld en bij de grote bedrijven) bewaken. Als die 'oude mensen' YouTubers niet snappen dan is dat een barrière om met hen samen te werken en commercieel gezien dus niet zo handig.

Bovendien zijn dertigers en veertigers misschien wat meer de mensen die heel veel karren door de supermarkt duwen, die levensverzekeringen afsluiten, huizen kopen en deals maken met websitebouwers voor hun bedrijf. Kortom, het probleem waarvoor die YouTubers stonden, was: wij willen aan dertigers en veertigers uitleggen wat ons vak inhoudt. Maar ja, wat hebben wij oude mensen aan iemand die ons op tien manieren uitlegt hoe je een tosti kan maken?

YouTubers beginnen een podcast
En zo zie je de trend ontstaan dat steeds meer YouTubers een podcast beginnen. Daar zit in potentie immers een publiek dat nog nooit een YouTube-video bekeken heeft, maar die het wel leuk vinden om de verhalen over hún wereld te horen. Bovendien gaan wij uiteindelijk op de lange termijn ook allemaal naar YouTubers kijken (maar dan naar mensen die ons iets vertellen over de nieuwe spits van Ajax, de laatste BBQ of de nieuwste elektrische auto).

Zo kwam ik bijvoorbeeld niet zo lang geleden op een kinderverjaardag een jongen van een jaar of vijftien tegen. We hadden verder weinig teksten (wat doe jij eigenlijk voor werk, is niet zo gepast) dus ik vroeg hem wat hij voor YouTubers keek en hij zei: alleen Amerikaanse (het deed me denken aan vroeger toen ik altijd The Tragically Hip zei als mensen vroegen welke muziek ik leuk vond, nooit naar geluisterd naar die gasten). Maar hij keek dus altijd naar David Dobrik. ,,Grappig,'' zei ik. ,,Ik luister altijd naar zijn podcast 'Views'. Daar had hij dan weer nog nooit van gehoord.

Views
Het klopt wel trouwens, ik luister al een jaartje of anderhalf naar de podcast Views waar twintiger David Dobrik en veertiger Jason Nash wekelijks vertellen over hun leven. Dobrik is een Youtuber die elke dag een filmpje post van zes minuten en Nash is onderdeel van zijn 'crew'. Dobrik heeft 13,7 miljoen subscribers op zijn YouTube-kanaal, die filmpjes draaien vooral om vrolijke grappen en zijn Hollywoodleven waar vooral jongeren naar kijken die zelf ook Dobrik willen worden later (het is ook een leuke gast trouwens).

Om ook een iets ouder publiek aan zich te binden begon Dobrik een tijdje terug een podcast en dat deed hij heel slim samen met de veertiger Nash. Je krijgt zo dus een clash van generaties waardoor je als iets oudere luisteraar denkt: die Nash reageert op de manier waarop ik zou reageren als Dobrik weer vertelt dat hij ergens een auto heeft weggegeven.

Ikzelf luister trouwens regelmatig omdat ik altijd moet lachen om het bizarre leven van die gasten, maar ook omdat Dobrik een inkijkje biedt in hoe zijn business werkt; keihard werken voor elke kijker en altijd bezig zijn met video en monteren. Onlangs zei hij iets aardigs: ,,Ik ben het gelukkigste als ik met een groepje mensen in een auto zit en nog geen idee heb wat ik moet maken en dat we dan toch iets bedenken.''

Paul Logan doet het ook
Onlangs verscheen er bij The Verge een aardig verhaal over YouTubers die ook podcastmakers worden en daarmee hun publiek vergroten. Het ging over mensen als Paul Logan en Emma Chamberlain die podcasts zijn begonnen het afgelopen jaar en gebruikmaken van YouTube als podcastkanaal. Uit Canadees onderzoek bleek zelfs dat 43 procent van de mensen naar YouTube ging om naar een podcast te luisteren. Handig is bovendien dat je op die manier je show in behapbare stukken kan opdelen.

Rogans interviews duren meestal drie uur, maar op YouTube kan je naar een van de zes delen kijken van interviews met Mike Tyson of Jack Dorsey. Volgens dat artikel gebruiken die makers YouTube als een manier om hun kanaal flink te laten groeien via de klassieke podcastkanalen als Spotify en iTunes. Zo heeft het YouTube kanaal van de podcast 550 K subscribers.

Terug naar Dobrik. Die had in de laatste aflevering zijn manager Jack te gast. Er kwamen een heleboel grappen voorbij over de 15 procent waarvan hij altijd op vakantie is, maar er was ook ruimte voor een gesprek over de business. Zo'n gesprek kan nooit plaatsvinden op zijn kanaal waar waarschijnlijk veel tieners naar kijken.

Het ging tussen de grappen over klaarkomende leeuwen in de dierentuin over hoe Jason altijd met zijn video's bezig is en hoe serieus hij samenwerkt met zijn vaste groep sponsors. (Lees deze zin anders nog een keertje na, welkom in de nieuwe werkelijkheid). Stel dat ik een CMO of eigenaar van een bedrijf (zoals jullie lezers) zou zijn en ik zou die podcast luisteren dan zou ik geen enkele schroom meer hebben om die manager te bellen en een deal met Dobrik te sluiten want: ik weet van zijn cijfers dat hij jongeren bereikt en ik weet direct ook dat hij keihard zal werken om leuke content te maken waarin de sponsor een rol speelt.

Het zijn die denkpatronen - een podcast beginnen, een veertigjarige acteur bij je team halen, altijd onderzoeken welke content werkt - die mensen als Dobrik tot de meest invloedrijke mediamakers van allemaal maken. Dus lieve mensen van de DeMedia100, dat lijstje kan echt niet meer. Waarom denken jullie trouwens dat Milan Knol een podcast is begonnen?